Onlangs maakte ik kennis met Ria, een vrouw die al 30 jaar in de zorg werkt. Een echte Brabantse die bevlogen dit verhaal met mij deelde:
Meneer de Winter woont sinds februari bij ons. Bij ons wonen mensen met dementie die niet meer zelfstandig thuis kunnen wonen. Meneer de Winter is een intelligente man met veel humor. Meneer de Winter is bijna 78 jaar oud en speelde tot begin van dit jaar nog elke dag piano. Daar werd hij vrolijk van. In de eerste weken dat Meneer de Winter bij ons kwam wonen speelde hij vaak op de piano die in onze woonkamer staat. Dat deed hij als hij een goede dag had. Als hij geen goede dag had dan zat hij in een fauteuil wat te slapen of voor zich uit te staren.
Mijn collega’s van de zorg zeggen dat het beter is zo. Het is beter voor de rust in het huis nu de piano weg is. Mevrouw van Egmond kon er niet meer tegen…”dat gepingel” zij ze dan. Het valt mij op dat ik Meneer de Winter nog weinig zie lachen en dat hij veel in zijn fauteuil zit. Maar wat kan ik doen? Ik ben welzijn assistent, dan kan ik daar toch niets aan doen?
De zorgen van Ria komen mij bekend voor en jou als professional in de zorg vast ook. In dit verhaal geven twee mensen een signaal af waar wij als collega’s niet om heen kunnen. Ria haar signaal is dat ze behoefte heeft aan meer kennis van de situatie van Meneer de Winter. Met die kennis kan ze initiatief gaan nemen om met haar collega’s het signaal van Meneer de Winter te gaan beantwoorden om zo het gemis van zijn pianospel te compenseren.
Wil jij ook de signalen van jouw collega’s en bewoners goed leren herkennen? Vraag dan hier vrijblijvende informatie aan over de inspirerende ochtend- of middagtraining “Leren Signaleren” met jouw team.
